De mensenrechtenschendingen in de Filippijnen gaan nog steeds ongestraft door. Dit jaar alleen al heeft het Children’s Rehabilitation Center (CRC) op basis van gegevens van 1 januari tot 30 september, 75 vermoorde kinderen en meer dan 1000 kinderen die op een of andere wijze het slachtoffer werden van ernstige mensenrechtenschending beschreven. De CRC verleende psychosociale hulp door het verzorgen van individuele- en groepstherapie voor kinderen en families van slachtoffers van mensenrechtenovertredingen. Regelmatige huisbezoeken en centraal georganiseerde activiteiten voorzien de kinderen van een trefpunt waar ze hun trauma kunnen verwerken.Met een speciaal programma wordt hulp gegeven aan kinderen van mensen die vermoord of ontvoerd zijn, maar ook aan kinderen van gedetineerden en van vakbondsleden, die worden bedreigd en daarom niet bij hun familie kunnen blijven wonen. Er wordt hulp verleend in de vorm van onderwijs of beurzen, aanvullende levensmiddelen in het bijzonder voor ondervoede kinderen, en zonodig medische hulp voor kinderen die regelmatig medicijnen nodig hebben voor chronische ziekten en eventueel hospitalisatie. Anders begaafde kinderen worden ook voorzien van speciale hulp al naar gelang hun behoeften. Kyle’s deelname aan de 93-ste Nijmeegse Vierdaagse (21-24 juli) heeft een bedrag van €2.035,00 (PhP139.437,92) opgebracht. Van dit geld werd gedurende drie maanden (september – december 2009) voor zes van deze kinderen elke maand per kind 3000 peso besteed voor onderwijshulp en 4500 peso voor levensmiddelen. Ongeveer PhP15.000 werd besteed aan administratiekosten voor de huisbezoeken die in diezelfde periode werden afgelegd. De betreffende kinderen zijn Sugar en Liza Calubad, Karla en JonJon Gacatura, en Philip en Karlo Sta. Rosa, nabestaanden van respectievelijk de vermiste Calubads (vader en zoon), het voortdurend bedreigde Gacatura echtpaar, en de vermoorde dominee Isaias Sta. Rosa. Ze horen bij de groep van 17 weeskinderen uit verschillende gemeenschappen, die momenteel profiteren van het CRC steunprogramma voor weeskinderen. Sugar en Liza Calubad “Sugar” Calubad, 5 jaar oud, werd in 2006 naar het CRC verwezen (ze was net 3 jaar) nadat in juni van dat jaar haar vader en grootvader werden ontvoerd in Quezon provincie. Liza Calubad is de tante van Sugar. Sugar’s vader (Liza’s broer), elektricien, en grootvader (Liza’s vader), lid van de boerenvakbond (en NDFP-adviseur) in de provincie, waren per motorfiets onderweg naar hun boerderij, toen zij door gewapende mannen, vermeende leden van het leger, met geweld werden ontvoerd. De volgende dag ging Nanay Beth (Liza’s moeder en Sugar’s oma) naar verschillende militaire posten op zoek naar haar echtgenoot en zoon, maar zij waren spoorloos en zelfs de militaire officieren ontkenden elke betrokkenheid. De overige leden van de familie – Sugar, Liza en Nanay Beth en tante moesten, met hulp van de mensenrechtengroep Karapatan, verhuizen naar Manilla, waar hun zoektocht werd voortgezet. Het gezin liet alles achter zich, inclusief hun bron van inkomsten. Sugar en Liza kregen een intensieve therapie gericht op het door hen doorgemaakte proces. Ze werden regelmatig bezocht voor adviezen en deden mee aan de groepstherapie. Sugar kan zich het incident nog maar vaag herinneren en blijft zeggen dat haar “papa in het buitenland werkt en binnenkort naar huis zal komen”. Beiden kregen elke maand ondersteuning in de vorm van een zak rijst en levensmiddelen. Ook kregen zij regelmatig multi-vitaminen en medicijnen (indien nodig) die door verschillende instanties gedoneerd worden aan het CRC. In maart 2010 verlaat Sugar de kleuterschool. Liza heeft de therapie van het CRC programma al afgerond, maar blijft een beschermeling van het Weeskinderen Steunprogramma. Ze is ook CRC-leidster en treedt op als woordvoerster voor de kinderen tijdens persconferenties en bijeenkomsten. Ze heeft zich duidelijk uitgesproken, niet alleen over haar eigen trauma-ervaring, maar ook over de dringende behoefte aan gerechtigheid van andere jeugdige slachtoffers van schendingen van de mensenrechten. Karla en JonJon Gacatura JonJon van 10 en Karla van 8 jaar, werden eind 2007 naar het CRC verwezen voor hulp. De ouders van de kinderen waren vakbondsleden in Oost-Visayas in de tijd dat Generaal Jovito Palparan en zijn mannen de regio teisterden met een reeks buitengerechtelijke executies van leiders en leden van boerenorganisaties. Bezorgd over de veiligheid van hun kinderen, besloot het paar ze toe te vertrouwen aan de zorg van de vader van mevrouw Gacatura in Metro Manilla. Nadat de kinderen waren vertrokken, werd het echtpaar in een paar maanden tijd twee keer gedwongen te verhuizen vanwege de voortdurende intimidatie door de militairen. Ze hebben nu al meer dan een jaar hun kinderen niet kunnen bezoeken. De kinderen namen deel aan de diverse activiteiten in het centrum. Ze deden mee in de groepstherapie, kunst- en spel-workshops en bijeenkomsten van jeugdige slachtoffers van mensenrechtenschending. Ze deden enthousiast mee en ontdekten, dat zij niet de enigen waren die een dergelijke traumatische gebeurtenis hadden meegemaakt en tevens kregen ze vrienden met dezelfde ervaringen. Philip en Karlo Sta. Rosa Philip is een autistische jongen van 10 jaar en Karlo van 9 is de jongste van het gezin. Op zeer jonge leeftijd werden ze wees toen hun vader, dominee Isaias Sta. Rosa van de United Methodist Church, op 3 augustus 2007 werd doodgeschoten in Albay, Bicol. De dood van hun vader had enorme invloed op hen en daarbij moesten ze zich steeds weer aanpassen, elke keer dat ze moesten verhuizen. Ze dienden een zaak in tegen de daders, maar het recht blijft ongrijpbaar. Philip zit nu op een bijzondere school en Karlo zit in de tweede klas. Beiden doen het goed op school en geleidelijk herstellen ze zich van de traumatische ervaring die de dood van hun vader voor hen was. Hoewel het CRC ze nog niet heeft bezocht omdat ze in Bicol wonen, is er regelmatig contact met hun moeder over de toestand van de kinderen en hun activiteiten op school. Aan het eind van 2009 willen we iedereen bedanken die op enigerlei wijze heeft deelgenomen aan het succes van deze fondsenwerving, die door de kinderen van CRC nu liefdevol gedoopt is als “Lopen met Kyle”. De Filippijnse regering gaat door met oorlog voeren tegen de mensen die echte verandering willen, en gezinnen blijven machteloos en worden uit elkaar geslagen door executies, gedwongen verdwijningen, gevangenschap en ernstige bedreigingen. Met uw steun zal de CRC doorgaan met het Steunprogramma voor weeskinderen om zo in de behoeften van kinderen van slachtoffers van mensenrechtenschendingen te voorzien. Met dit in het achterhoofd, is Kyle van plan om volgend jaar weer deel te nemen aan de Vierdaagse en zal dan graag een beroep doen op andere kinderen om met hem mee te lopen en zo meer sponsors bij elkaar te krijgen voor het CRC. De fondsenwerving volgend jaar (20-23 juli 2010) zal worden gecoördineerd door de ‘Stichting voor Filippijnse Kinderen’, natuurlijk nog steeds met de steun van de NFS. Geschreven door: Angie Gonzales (voorzitter, Stichting voor Filippijnse Kinderen), gebaseerd op het verslag van Esmeralda dela Paz (Executive Director, Children’s Rehabilitation Center)
EN 
NL
Posted: 20 December 2009 by sarah
Het sponsorgeld van Kyle’s Wereldloop heeft zes weeskinderen geholpen
De mensenrechtenschendingen in de Filippijnen gaan nog steeds ongestraft door. Dit jaar alleen al heeft het Children’s Rehabilitation Center (CRC) op basis van gegevens van 1 januari tot 30 september, 75 vermoorde kinderen en meer dan 1000 kinderen die op een of andere wijze het slachtoffer werden van ernstige mensenrechtenschending beschreven. De CRC verleende psychosociale hulp door het verzorgen van individuele- en groepstherapie voor kinderen en families van slachtoffers van mensenrechtenovertredingen. Regelmatige huisbezoeken en centraal georganiseerde activiteiten voorzien de kinderen van een trefpunt waar ze hun trauma kunnen verwerken.Met een speciaal programma wordt hulp gegeven aan kinderen van mensen die vermoord of ontvoerd zijn, maar ook aan kinderen van gedetineerden en van vakbondsleden, die worden bedreigd en daarom niet bij hun familie kunnen blijven wonen. Er wordt hulp verleend in de vorm van onderwijs of beurzen, aanvullende levensmiddelen in het bijzonder voor ondervoede kinderen, en zonodig medische hulp voor kinderen die regelmatig medicijnen nodig hebben voor chronische ziekten en eventueel hospitalisatie. Anders begaafde kinderen worden ook voorzien van speciale hulp al naar gelang hun behoeften. Kyle’s deelname aan de 93-ste Nijmeegse Vierdaagse (21-24 juli) heeft een bedrag van €2.035,00 (PhP139.437,92) opgebracht. Van dit geld werd gedurende drie maanden (september – december 2009) voor zes van deze kinderen elke maand per kind 3000 peso besteed voor onderwijshulp en 4500 peso voor levensmiddelen. Ongeveer PhP15.000 werd besteed aan administratiekosten voor de huisbezoeken die in diezelfde periode werden afgelegd. De betreffende kinderen zijn Sugar en Liza Calubad, Karla en JonJon Gacatura, en Philip en Karlo Sta. Rosa, nabestaanden van respectievelijk de vermiste Calubads (vader en zoon), het voortdurend bedreigde Gacatura echtpaar, en de vermoorde dominee Isaias Sta. Rosa. Ze horen bij de groep van 17 weeskinderen uit verschillende gemeenschappen, die momenteel profiteren van het CRC steunprogramma voor weeskinderen. Sugar en Liza Calubad “Sugar” Calubad, 5 jaar oud, werd in 2006 naar het CRC verwezen (ze was net 3 jaar) nadat in juni van dat jaar haar vader en grootvader werden ontvoerd in Quezon provincie. Liza Calubad is de tante van Sugar. Sugar’s vader (Liza’s broer), elektricien, en grootvader (Liza’s vader), lid van de boerenvakbond (en NDFP-adviseur) in de provincie, waren per motorfiets onderweg naar hun boerderij, toen zij door gewapende mannen, vermeende leden van het leger, met geweld werden ontvoerd. De volgende dag ging Nanay Beth (Liza’s moeder en Sugar’s oma) naar verschillende militaire posten op zoek naar haar echtgenoot en zoon, maar zij waren spoorloos en zelfs de militaire officieren ontkenden elke betrokkenheid. De overige leden van de familie – Sugar, Liza en Nanay Beth en tante moesten, met hulp van de mensenrechtengroep Karapatan, verhuizen naar Manilla, waar hun zoektocht werd voortgezet. Het gezin liet alles achter zich, inclusief hun bron van inkomsten. Sugar en Liza kregen een intensieve therapie gericht op het door hen doorgemaakte proces. Ze werden regelmatig bezocht voor adviezen en deden mee aan de groepstherapie. Sugar kan zich het incident nog maar vaag herinneren en blijft zeggen dat haar “papa in het buitenland werkt en binnenkort naar huis zal komen”. Beiden kregen elke maand ondersteuning in de vorm van een zak rijst en levensmiddelen. Ook kregen zij regelmatig multi-vitaminen en medicijnen (indien nodig) die door verschillende instanties gedoneerd worden aan het CRC. In maart 2010 verlaat Sugar de kleuterschool. Liza heeft de therapie van het CRC programma al afgerond, maar blijft een beschermeling van het Weeskinderen Steunprogramma. Ze is ook CRC-leidster en treedt op als woordvoerster voor de kinderen tijdens persconferenties en bijeenkomsten. Ze heeft zich duidelijk uitgesproken, niet alleen over haar eigen trauma-ervaring, maar ook over de dringende behoefte aan gerechtigheid van andere jeugdige slachtoffers van schendingen van de mensenrechten. Karla en JonJon Gacatura JonJon van 10 en Karla van 8 jaar, werden eind 2007 naar het CRC verwezen voor hulp. De ouders van de kinderen waren vakbondsleden in Oost-Visayas in de tijd dat Generaal Jovito Palparan en zijn mannen de regio teisterden met een reeks buitengerechtelijke executies van leiders en leden van boerenorganisaties. Bezorgd over de veiligheid van hun kinderen, besloot het paar ze toe te vertrouwen aan de zorg van de vader van mevrouw Gacatura in Metro Manilla. Nadat de kinderen waren vertrokken, werd het echtpaar in een paar maanden tijd twee keer gedwongen te verhuizen vanwege de voortdurende intimidatie door de militairen. Ze hebben nu al meer dan een jaar hun kinderen niet kunnen bezoeken. De kinderen namen deel aan de diverse activiteiten in het centrum. Ze deden mee in de groepstherapie, kunst- en spel-workshops en bijeenkomsten van jeugdige slachtoffers van mensenrechtenschending. Ze deden enthousiast mee en ontdekten, dat zij niet de enigen waren die een dergelijke traumatische gebeurtenis hadden meegemaakt en tevens kregen ze vrienden met dezelfde ervaringen. Philip en Karlo Sta. Rosa Philip is een autistische jongen van 10 jaar en Karlo van 9 is de jongste van het gezin. Op zeer jonge leeftijd werden ze wees toen hun vader, dominee Isaias Sta. Rosa van de United Methodist Church, op 3 augustus 2007 werd doodgeschoten in Albay, Bicol. De dood van hun vader had enorme invloed op hen en daarbij moesten ze zich steeds weer aanpassen, elke keer dat ze moesten verhuizen. Ze dienden een zaak in tegen de daders, maar het recht blijft ongrijpbaar. Philip zit nu op een bijzondere school en Karlo zit in de tweede klas. Beiden doen het goed op school en geleidelijk herstellen ze zich van de traumatische ervaring die de dood van hun vader voor hen was. Hoewel het CRC ze nog niet heeft bezocht omdat ze in Bicol wonen, is er regelmatig contact met hun moeder over de toestand van de kinderen en hun activiteiten op school. Aan het eind van 2009 willen we iedereen bedanken die op enigerlei wijze heeft deelgenomen aan het succes van deze fondsenwerving, die door de kinderen van CRC nu liefdevol gedoopt is als “Lopen met Kyle”. De Filippijnse regering gaat door met oorlog voeren tegen de mensen die echte verandering willen, en gezinnen blijven machteloos en worden uit elkaar geslagen door executies, gedwongen verdwijningen, gevangenschap en ernstige bedreigingen. Met uw steun zal de CRC doorgaan met het Steunprogramma voor weeskinderen om zo in de behoeften van kinderen van slachtoffers van mensenrechtenschendingen te voorzien. Met dit in het achterhoofd, is Kyle van plan om volgend jaar weer deel te nemen aan de Vierdaagse en zal dan graag een beroep doen op andere kinderen om met hem mee te lopen en zo meer sponsors bij elkaar te krijgen voor het CRC. De fondsenwerving volgend jaar (20-23 juli 2010) zal worden gecoördineerd door de ‘Stichting voor Filippijnse Kinderen’, natuurlijk nog steeds met de steun van de NFS. Geschreven door: Angie Gonzales (voorzitter, Stichting voor Filippijnse Kinderen), gebaseerd op het verslag van Esmeralda dela Paz (Executive Director, Children’s Rehabilitation Center)
Category: Uncategorized